Mensen

Nieuwsgierig vloog Cynder over een mensen dorp heen. Het zag er grappig uit, die kleine wezentjes die de hele tijd renden. Hoe kon het toch dat die mensen niet slim waren? Cynder landde neer tussen de mensen, die met rare stokjes met aan het uiteinde kleine puntjes op haar af kwamen gestormd. Nieuwsgierig bekeek ze de mensen, die hevig trilden. Ze kwam iets dichterbij, en de mensen trippelden allemaal wat naar achter. Cynder schoot in de lach, wat voor hun als een vreselijk geluid klonk. Plok, het eerste puntige rare ding werd naar haar gegooid. Verbaasd keek Cynder naar de mensen, waarna er nog meer begonnen te gooien. Pijnlijk stapte Cunder achteruit. Ze brulde woet, en klapperde met haar vleugels. De mensen gingen door met gooien. Cynder begon er genoeg van te krijgen. Ze brulde, en sloot haar ogen. Zer opende ze weer, en de puntige voorwerpen konden haar niet bereiken. Ze steeg weer op, en ging woest op het hoogste gedeelte van de stad zitten. Ze dacht dat de mensen iets riepen van. "Oh nee, neit op de kerk." Maar het zou wel haar verbeelding zijn geweets. Weer bedaard, keek ze uit over het gebied.

"Ze zijn niet zo vriendelijk meer als ze vroeger waren, wel?" Glaurung vloog boven haar, en hij probeerde te landen op het dak van een grote tempel. Het dak hield het net, en hij klom, met ingevouwen vleugels, omhoog, op de toren. "Ze waren vriendelijk.. Nu zijn ze bang voor ons.."

"Inderdaad." Zei Cynder. "En die rare stokken waarmee ze gooien zijn ook nieuw." Ze zuchtte. "Waarom zouden ze bang voro ons zijn?" Vroeg ze.

"Hmm.." Glaurung schudde even zijn hoofd. "Ik was erbij, toen de draken hebzuchtig werden, en begonnen te stelen... Ik bewaar nog steeds de schat van mijn familie.. Maar de mensen worden steeds slimmer en sneller." Zei hij nadrukkelijk.

Met grote vleugel slagen landen hij op een klein kerkje en keek rond sommige mensen rende weg uit angst andere bleven kijken

"Lang geleden... Namen de Oudsten der Draken een wet aan, de Wet van Voortvluchtigheid. Ze wilden dat de drakenrassen onder de grond zouden verdwijnen, of zich zouden terugtrekken naar onbereikbare gebieden." Glaurung siste, en trok een grimas bij de gedachte. "Mijn voorouders vonden dat een minder goed idee.. Glaurung de Eerste... Hij nam de schatten van de Mensenkoningen mee, en verborg deze in een groot fort, verborgen in de Eenzame Berg.. Hij nam zijn verwanten en vrienden mee, en trok zich terug in de berg, om een tijd te slapen. Soms waren draken het zat, en vlogen ze op, weg uit de berg, om de mensen weer te leren kennen. Ze werden niet goed onthaald, vaak meteen al uit de lucht geschoten. Daarom neem ik het de draken niet érg kwalijk dat ze de mensen niet mogen.." Zei Glaurung theatraal.

"He, die legende ken ik." Zei Cynder. "Dus hij is waar?" Zei ze enigszins verbaasd.

"Bekijk mijn buik maar." Zei Glaurung glimlachend, waarna hij zijn borst liet zien, bezet met glinsterende gouden munten en zilverwerk, dat diende als een harnas voor zijn zachte buik daaronder. "Dat klrijg je ervan als je op je schat slaapt.." Zei hij, terwijl hij met een nagel zijn kop krabde.

Cynder schoot in de lach. "Blij dat ik geen schat hoef te bewaken." Zei ze. Ze keek naar beneden naar de kleine mensen, en klapperde met haar vleugels zodat ze naar achter werden geblazen.

"gemeen hoor, kleine mensjes pesten " Zei Glaurung meesmuilend, waarna hij mee begon te klapperen XD

Cynder schudde met haar hoofd. "De kleinste pest ik niet, dan is het zielig." Zei ze. "Alleen die met rare puntige stokken in hun hand."

"Hmm.." Glaurung gaf eén enorme ruk aa zijn vleugels, en de huisjes rond de toren vielen om door de wind. "Misschíen is dit óók een reden dat ze ons niet mogen.." Zei hij droogjes.

"Zou kunnen." Zei Cynder. Ze stopte met het klapperen van haar vleugels, en bekeek de schade die ze hadden aangericht. Er verscheen een glimlach op haar gezicht, en ze begon opnieuw met het klapperen.

"Pff, ze hebben het verdient." Hij wes op de gaten en flarden aan zijn grote vleugels, en begon weer met klapperen.

Cynder zuchtte, en steeg op. Een klein moment keek ze vragend naar Glaurung, en vloog daarna naar een ander gebouw, waarbij ze de mensen "Molen" Hoorde roepen. Ze sloeg de wieken eraf, en ging erop liggen.

"Cynder, laat je de belángrijke dingen heel, anders kunnen we niet opnieuw beginnen! "

Lavanian ging op klein huisje zitten dat met alle gedonder inzakte UIt de open haard kwam een steek vlam en het huis en de omliggende huizen vlogen in de fik brandweer kwam aa reiden Lavanian gooide pestirig de brandweerwagen om

"Jij ook Lava-gozer x]" Zei Glaurung droog, waarna hij op het vuur begon uit te klappen.

Lavanian liet een auto leeglopen om het vuur te versterke

Cynder zuchtte, en steeg weer op. De molen was niet genoeg. Zoekend keek ze rond of ze ergens een betere plek kon vinden om op te zitten. Ze zag er geen, en besloot maar weer op de kerk toren bij Glaurung te gaan zitten.

Het vuur ging als een lopend vuurtje en mensen rende gillend weg en deden wat ze konden om weg te komen

Plots begon Cynder onrustig te worden. 'De kerk' begon te kraken, wat meestal geen goed voorteken was. Zenuwachtig spreidde ze haar vleugels, klaar om op te stijgen als 'de kerk' zou insortten.

Het vuur besloeg een kwart van het dorp/stad en veel gebouwen zakte in

Rof kwam uit het niets gevlogen en ging op een televisietoren zitten.
hij bekeek de mensjes eens goed en vloog naar beneden, hij landde op een brede weg, waar de mensjes met stokjes gooiden.
Rof pakte een stokje af, en at hem op, maar hij merkte niet dat er nog iemand aanzat.