Bezoekje aan Kendra

Rustig landde Diamond voor de poort van het heldere kerkhof. Ze had hier haar eigen zus begraven, al had ze niet beseft dat dat in het Dragonz gebied was. Ze deed een paar stappen naar voren, maar besefte zich opeens dat Dustfire en Thor er ook nog aan zouden komen. Ze wou dolgraag naar Kendra toe, maar ging nog even zitten wachten.

Dustfire kwam rustig aangevlogen vanaf het shadow kerkhof, en landde in het andere kerkhof, waar het uitzicht en de sfeer volledig anders was. Door haar lichtte kleur zag Dustfire Diamond meteen en liep naar haar toe. ''Wachten we nog op Thor of gaan we al rustig richting het graf?'' vroeg hij mild. Hij keek rond. Duisternis pastte meestal beter bij hem,maar toch werdt hij hier erg vrolijk van. Met een grote glimlach keek hij naar Diamond.

Diamond keek naar de lucht, en wachtte af. Er was niks te zien dat op een naderende draak leek. "Het lijkt er niet op dat hij komt." zei ze, terwijl ze haar verdriet plrobeerde te verbergen. "Ik hoop dat hij het niet erg vind als we alvast gaan." Ze slikte, en keek weer naar de poort. Rustig begon ze er naartoe te lopen, en al snel stond ze er recht voor. Ze keek om, naar Dustfire. Ze wou niet gaan zonder hem.

Dustfire slikte, ze zag het verdriet op haar gezicht. Ineens leek de plek veel minder vrolijk. Donkerder, stiller.. Dustfire liep zachtjes en zwijgend achter Diamond aan. Hij keek bewonderend naar de poort waar Diamond voor stond. Dustfire liep dichter naar de poort. Die was prachtig. Er groeiden klimplanten en rozen op, die de hele poort bedekten. De rozen hadden allerlei kleuren. dustfire leunde met een poot tegen de poort, de poort was stevig en breed, dus vast van steen. Dustfire keek even om naar Diamond. Toen ze even niet keek plukte Dustfire stiekem een roos, en verstopte die onder een dichtgeklapte vleugel. Die was voor later.. Dustfire liep naar Diamond toe. ''Ben je er klaar voor?'' Vroeg hij voorzichtig.

Thor vloog zo hard als hij kon. "Tjonge, ik wist niet dat Dustfire en Diamond zo hard vlogen," mompelde hij in zichzelf. Hij kwam aan en zag Dustfire en Diamond al staan. Hij landde snel, en hijgde: "Sorry, mijn conditie is niet zo goed..." Hij keek naar Dustfire en naar Diamond, en kreeg ineens het gevoel dat hij op een slecht moment was geland. Alsof hij iets moois aan het verstoren was. Een beetje onbehaaglijk zei Thor: "Zullen we gaan?"

Diamond knikte. Ze wou niet praten, dat zou teveel voor haar zijn. Rustig stapte ze onder de poort door. Ze slikte weer, en keek naar de grafstenen. Op eentje stond:
Seymour
Gestorven in 1912
Tijdens de Oorlog van de Draken.
R.I.V.

Diamond staarde even naar de steen, maar wendde haar hoofd met gesloten ogen weg. Het deed haar pijn. Om te zien wie nobel waren gestorven, was erger dan ze dacht. Langzaam versnelde ze haar pas, todat ze bij de grafsteen van Kendra kwam. Haar steen was van kristal, het kristal dat Diamond zelf uit de vallei meegenomen had. Het was een kleine steen met bibberige tekst. Diamond ging erbij zitten, en staarde er eindeloos naar.

Dustfire wist dat het voor haar moeilijk was om te praten. Hij zou nu zelf ook stil zijn. Hij keek even om naar Thor en gaf een knikje. Daarna liep hij langs de graven en las langzaam wat er allemaal opstond. Hij slikte. Dit waren allemaal goede draken geweest. De meesten onnodig gestorven. toen kwam hij bij een van de opvallendste stenen, die van kendra. Het was een hele mooie steen, hij had een beetje de kleur die Diamond was. Hij keek naar haar. Ze staarde naar de steen. Dustfire ging zitten, en las het opschrift.

Thor zag de steen ook staan. Het leek gehouwen uit het zuiverste kristal, het was prachtig. Hij las het opschrift. Toen zag hij hoe moeilijk Diamond het had, sloeg hij een arm om haar heen, en gaf haar een knuffel.

Diamond liet een paar kristal heldere tranen over haar wangen glijden. Ze staarde eindeloos naar het opschrift dat ze zelf had gemaakt. Nog meer tranen gleden langzaam naar haar kin, en Diamond begon heftig te snikken. Kendra was als een moeder geweest toen haar echte moeder er neit meer was.

Dustfire keek naar Thor , en toen hij Diamond omhelsde deed hij een stapje achteruit.
Hij voelde de stekels van de roos onder zijn vleugel. Thor omhelsde Diamond.. Maar hij wou haar omhelzen.. Het klonk raar, zelfs in zijn hoofd. Maar hij voelde iets voor Diamond. Ze was zo mooi... zo wijs en zo lief.. hij zou dicht bij haar willen kruipen, en haar de roos geven, en eeuwig in haar glanzende ogen kijken, maar nu kon dat niet. er ging een scheut verdriet door hem heen, of was het teleurstelling? Dustfire zuchtte, en stapte achteruit, en ging tegen een boom zitten. Hij wendde zijn blik af zodat hij de draken niet meer zag. Onzichtbaar rolde er een traan over zijn wang.

Diamond draaide haar kop om naar Dustfire. Een traan viel van haar kin naar beneden. Dustfire was duidelijk ook van slag, maar ze wist neit waarom. "Sorry Thor..." mompelde ze, waarna ze naar Dustfire toe liep. "Het is moeilijk." Ze fluisterde bijna, om niet in tranen uit te barsten. Al haar broers en zussen hadden hun leven gegeven om Diamond te laten leven, en alleen omdat zij de zuiverste was. Ze legde haar kop voorzichtig op Dustfire's borst, terwijl er nog een traan over aar wang gleed.

De traan van dustfire viel op de grond. De grond waarop die viel kleurde donkerder, doordat het nat werdt. Dustfire veegde met zijn voorpoot over de grond, zodat het niet meer te zien was. Hij had het natuurlijk het moeilijkst door Diamond, omdat hij haar leuk vond, maar door op kerkhoven rond te zwerven moest hij teveel aan zijn familie denken. Hij hoorde Diamond aankomen, maar bleef zijn kop op de grond richten. Ze begon te fluisteren, en weer voelde hij tranen in zijn ogen prikken. Hij knipperde met zijn ogen, en toen kwam Diamond haar kop op zijn borst. Hij zuchtte. Het gaf een fijn gevoel dat ze tegen hem aanlag, en meteen voelde hij zich minder naar. Maar Diamond voelde zichzelf wel naar. Dustfire voelde een warme traan over zijn borst heenglijden, en hij keek naar Diamond. Het gaf een onaangenaam gevoel om haar te zien huilen. Ze mocht niet huilen..
''Ja, het is moeilijk.. maar op een gegeven moment moet je het.. accepteren.. hoe moeilijk het ook is..'' Zei Dustfire zacht. Hij keek in haar ogen, en likte voorzichtig de tranen weg. ''Ik kan je gewoon niet zien huilen'' Zei hij verontschuldigend met een kleine glimlach.

Thor zag Diamond naar Dustfire toelopen, en dat ze zich tegen hem aan drukte. Hij zag meteen dat die twee verliefd waren, op elkaar. Ineens voelde hij zich teveel. Hij was nu buitenspel gezet. Het ging nu om Dustfire en Diamond alleen. Hij bedacht dat hij ze beter met rust kon laten. Hij vond ze allebei aardig, dus hij gunde het ze echt. Met een luide vleugelslag vloog hij weg, op weg naar het graf van zijn moeder. Die had hij niet bekeken omdat Diamond even belangrijker was.

Diamond slikte. Ze hoorde Thor wegvliegen, en voelde zich een beetje schuldig. Al had ze nu een goed excuus om bij Dustfire te zijn. "Ik... weet het..." zei ze met veel moeite. Dit was de tweede keer in haar leven dat ze hier op het kerkhof was. Voorzichtig haarlde ze haar kop van Dustfire's borst en liep ze naar Kendra's graf. Ze liet een traan in de aarde vallen die het lichaam van haar oudste zus bedekte. Ze zuchtte, en staarde weer naar de grafsteen. Ze wist dat ze er goed aan had gedaan Kendra te begraven. Al deed het besef nog steeds pijn. Ze draaide haar kop om naar Dustfire, en probeerde een beetje te glimlachen.

Dustfire keek naar Thor die wegvloog.
Hij had het vast begrepen. Of hij had wat beters te doen. Dustfire zwaaide nog, maar dat zag Thor niet meer. Toen liep Diamond weg, weer naar kendra's graf. Dustfire glimlachtte terug, maar wist dat haar glimlach niet echt was. Rustig liep Dustfire naar haar toe. Hij haatte de sfeer die hier hing, je werdt er automatisch ongelukkig van, hoe mooi het hier ook was. Hij wou hier weg, maar natuurlijk was Diamond belangrijk, en hij zou zo lang blijven als zij wou. Dustfire ging naast haar zitten en staarde even naar het graf. Hij voelde geen verdriet zoals Diamond voelde, maar hij leefde wel met haar mee. Hij keek naar haar en slikte.

Diamond keek diep in Dustfire's ogen. Het was haar nog nooit opgevallen dat die zo diep, en vol gevoel waren. Ze kreeg een heel akelig gevoel door deze plek, vooral door de doden die ze niet kende. "Laten we weer gaan..." Zei ze zachtjes. Langzaam stapte ze weg bij het graf van haar oudste zus, richting de met rozen begroeide poort.

Toen Diamond in Dustfire's ogen keek, keek hij terug. Het was alsof ie dat moment bevroren was, maar toch met dat warme gevoel.. Toen Diamond begon te spreken schudde Dustfire zijn kop, en was hij weer uit de greep van Diamond haar ogen. Dustfire knikte. Hij liep richting de poort met rozen. Oh ja, hij had nog die roos voor haar.. die zou hij straks geven. Dustfire glimlachtte naar diamond, en liep langs de poort, nog steeds bewonderend voor de schoonheid ervan.

Rustig bleef Diamond bij de poort staan. Ze wou naar een rustige plek, waar ze even alleen kon zijn met Dustfire. Ze kende de omgeving niet zo goed. "Weet jij misschien een rustige plek?" vroeg ze, redelijk verlegen.
('Ze vond Dustfire's nieuwe rang wel hip, en wou er graag meer over weten.' xD)

Dustfire kende de omgeving ook niet, maar dat maakte niet uit.
''nee, helaas niet. Maar als we gewoon rond vliegen vinden we vanzelf wel een mooie plek, toch?'' zei Dustfire op een rustige toon tegen Diamond. Hij keek rond. ''Oke, laten we maar gaan..'' Zei hij en klapte met zijn vleugels. Snel en onzichtbaar pakte hij de roos voordat die viel, en verstopte die ergens anders. Hij steeg op en keek naar Diamond en wachtte tot ze ook opsteeg. Daarna vlogen ze samen weg :3

[ik maak wel een nieuw topic xD]